Rodos

 

Bir vardı, bir yoktu…

Cümlem nereden başlar nerede biter bilmiyorum. Yeni yılın ilk günlerinde böyle bir sınavdan geçiyor olmak şaşırtıcı demeyelim de yaşam döngüsünün gerçekliği diyelim…

Rodos bizi 2019 un kasım ayı başında, bahar gibi bir günde seçmişti. O gün göğsüme başını koymasıyla aramızda inanılmaz bir bağ kuruldu. Eve getirdiğimde sanki evi kırk yıldır tanıyor gibi benimsemişti. Ertesi gün muayene ve aşı için veterinere gittiğimizde iki yaşında sağlıklı bir kedi olduğunu öğrendim. Veteriner iki kulağının kesik olmasına dikkat çekti ve bu kedinin Datça’ya ait olmadığını ya İstanbul’dan ya da İzmir’den getirildiğini ve terk edilmiş olabileceğini ifade etti. Belliydi ev kedisi olduğu, sarmaş dolaş bir hayat başladı. Gelişinden iki gün sonra babasıyla da tanıştı. O zamana kadar her türlü dört ayaklıya mesafeli olan Can Rodos tarafından fethedildi. Anlayacağınız aramızda üçlü bir aşk gelişti.

Gel zaman git zaman, İzmir Datça arası bizimle yolculuk etti. Şehirde apartman hayatı da yaşadı ama en çok bahçe seviyordu. Rodos’umuz her ne kadar insanla ilişki kurmak konusunda çok hassas ve sıcak olmasına karşın hemcinslerini, dört ayaklıları hiç sevmiyordu. Komşu kedilere rahat vermez, sinsi saldırganlığı bizi zaman zaman bezdirdi. Her an mahalleden şikâyet gelecek çekincesiyle ile tasmaya alıştırdık. Can sabırla onu tasmasıyla akşam üstü bahçede, sokakta gezdirir sonra da eve getirip geleneksel akşam yemeği yaş mamasını verirdi. Oğlumuz çok gurmeydi. Sonra bu çocuk böyle çok mutsuz özgürlüğünü istiyor diye bir yelek giydirdik, sırtına da bir zil taktık ki diğer kediler gelişini duysun diye. Ama ne mümkün bizim beyefendi yürüyüşünü değiştirerek eylemlerini sürdürdü. O zil iki oldu, tırnaklar düzenli kesildi. Ama komşu kedilere olan tacizi hiç bitmedi. Tek derdi vardı başka evlerdekiler de onu sevsin, sadece ona mama versinlerdi.

Kızdığımı, bezdiğimi de anlardı. Yere eğerdi başını ben konuştuğumda. Öyle bir bakardı ki; “tutamıyorum kendimi”, dercesine. Anniiiii diye miyavlardı. Gece ikimizin arasında yatardı. Popo babaya dayalı, yüzü çenemin altında, iki patisiyle sarılmış boynuma sarılıp yatardı. Onun yüzünden omuzlarım sakatlandı. Sonra sabah uyandığımızda beni beklerdi. Merdivenlerden birlikte inerdik, adım adım. Çok enteresan bir çocuktu. Ama hep bir gamı, tasası, bir öfkesi vardı hayata karşı.

Bir gün hastalandı vete götürdük tekrar, film çektiler. Şaşkın gözlerle çıktı Veterinerler. Bunun vücudunda saçma var dediler, kaburgalarının arasında duruyor. Yavrum iki yaşına kadar ne yaşadı hiç bilemedik. Ağzı vardı da dilini hiç anlamadık. Derin bir bağ ile, sezgiyle anlamaya çalışıyorduk.

Sonra geçen sene öbürü geldi, Tilos efendi. Bizim hatırımıza katlandı ona. Ağabeylik yaptı. Evin kurallarını öğretti. Ama yatağı hiç paylaşmadı.

Hayatımızın rutininde oğlanlara mama vereyim mi, dışarı çıkarayım mı, ay verme şunlardan diye diye zaman geçti. En mutluluk verici anlarımız akşamları idi. Soba yanıyor ve bizim çocuklar biri birimizin dibinde diğeri diğerimizin dibinde zaman geçti…

Altı ay öncesi çok hastalandı. Karaciğer sarılık, pankreas iltihaplanması, akciğer enfeksiyonu. Ölmek istedi, izin vermedik. Yirmi bir gün hiç yemedi, içmedi. Bırakın beni dedi, bırakmadık. Yirmi ikinci günün şafağında bir kap su içti, yırttı dedim. Ve gerçekten yırtmıştı. Tekrardan özel besinler, karaciğeri koruyan takviyelerle hayat devam etti. Ta ki kasım geldi arka patilerine basamaz oldu. Tekrar tedaviler vs toparladık. Fakat altı gün öncesi hem arka hem ön patiler tutmaz oldu, tuhaf seğirmeler, Parkinson tarzı titremeler meydana geldi. Göz titremeleri oluştu. Çok huzursuzdu. Yemeden içmeden kesildi…

Bugün kararımızla onu diğer aleme yolcu ettik.

Bunları neden yazdım, dedim ya cümlem nerede başlar nerede biter diye sağaltmak içinmiş meğer içimi. Rodosu böyle mi anlatmalıydım? Bilmiyorum!  

Vedalaşırken başında dedim ki ona: Annem artık öbür alemde arkadaşlarınla iyi geçin, olur mu? Patisiyle elimi sıktı, gözlerime baktı….

Onu sarıp sarmalayıp kucağıma verdi Veteriner. Tıbbi atık oluyormuş hayvanlar, olmasın dedik. Bahçemizde kayısı ile narenciyenin arasına bir mezar açtık. Kendi ellerimle yerleştirdim toprağa. Hala sıcacıktı, küçücük kalmıştı…

 Nevi şahsına münhasır bir dört ayak, bir beyefendi, beyaz göğsüyle yumuşacık, sert bakışlı bir efsaneydi bizim ovlumuz.. Dileğim gamı, tasası, öfkesi dinmiştir artık…

Her daim sevgisiyle heep kalbimizde duracak ilk göz ağrımız…

Seni çok sevdim-k be güzel oğlum…. Huzurla uyu…

Annen